امام زاده ابراهیم در خیابان نیروی هوایی شهر قم قرار دارد. اینجا بقعه ابوالقاسم ابراهیم بن احمد بن موسی کاظم(ع) است. او فرزند امام زاده احمد بن موسی، معروف به "شاه چراغ" است که خبر هجرتش به قم در کتاب تاریخ قدیم قم ذکر شده است.

کتیبه سردر بقعه که امروزه از بین رفته، دو تاریخ داشته است: 127 و 721 ه.ق. این کتیبه موجب اختلاف نظر فراوان شده که در ادامه به آنها اشاره می شود. کتیبه دیگری در کمربند داخل بقعه به تاریخ 805 ه.ق است. بر اساس کتیبه داخل بقعه، بانی این بنا را عصمت الدین خدیجه معرفی کرده اند و البته هویت وی ناشناخته است. فقط احتمالاتی وجود دارد که وی از بانوان خاندان علی صفی و همسرخواجه ابراهیم، فرمانروای قم بوده است.

خطاط کتیبه داخل بنا حسن بن علی طوسی و استاد کاشی ساز کتیبه سردر طاهر قصاع بوده است. بر اساس کتیبه گچ بری داخل بقعه، احداث این بنا در سالهای نخست قرن نهم هجری قمری به پایان رسیده است. بقعه بنایی هشت وجهی بوده است که در دوره معاصر، ایوان ستون داری در مقابل ضلع شمالی آن احداث کرده اند.

امروزه کاشی کاری درگاه بقعه، که از آثار دره قاجاریان بوده، از بین رفته است. بر فراز بقعه، گنبد شانزده تـرکی دیده می شود که کاشی کاری آن در دوره معاصر بازسازی شده است. در گریو این گنبد، شباکهای گچی قرار داشته که اکنون پنجره های فلزی جای آنها را گرفته است. داخل بقعه مزین به گچ بری های زیبا و نفیس و ازاره ای مرمت شده از کاشی های خشتی فیروزه رنگ است. در میانه بقعه، ضریحی چوبی و مشبک و در آن، مرقدی پوشیده از کاشیهای فیروزه ای وجود دارد که هر دو تعمیر و تجدید شده اند.